H παρακάτω ιστορία γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου επικοινωνίας και δημιουργικής έκφρασης για την Ημέρα της Μητέρας, που διοργάνωσε η Home-Start Ελλάς και η Φιλολογική Στέγη Πειραιώς. Οι συμμετέχουσες μητέρες είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες και να συνθέσουν από κοινού μια ιστορία με θέμα τη μητρότητα. Μετά τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας, που όλες ζήσαμε, ήταν πολύτιμη μια τέτοια συνάντηση με θετικά συναισθήματα και επαφή.
Η ιστορία μας ξεκίνησε με αυτή τη φράση "Ήταν κάποτε μια μητέρα", που έγινε τελικά ο τίτλος της.
Ήταν κάποτε μια μητέρα...
Το παιδί γρήγορα στον παιδίατρο, άκουσε η Ελένη να λέει ο μαιευτήρας την ώρα που γέννησε τον Παναγιώτη. Η γέννηση ενός παιδιού... η αρχή μιας ιστορίας. Κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει το μέλλον του μικρού σπόρου των οκτακοσίων γραμμαρίων που όλοι έτρεχαν να φροντίσουν με αγωνία. Ευτυχώς, η θερμοκοιτίδα βρέθηκε γρήγορα, λόγω του μικρού βάρους του μωρού, που διασωληνώθηκε αμέσως. Η Ελένη έντρομη, στενοχωρημένη, με πολλή αγωνία δεν σκέφτηκε καθόλου την κατάστασή της μετά τη γέννα, αλλά ζήτησε αμέσως να μάθει πού βρίσκεται ο μικρός Παναγιώτης. Το παιδί πάλευε να επιβιώσει και κάθε μέρα έδινε μια μικρή σπίθα ελπίδας.
Κάθε φορά που η Ελένη διηγόταν αυτή την ιστορία, ένιωθε το ίδιο άγχος και την ίδια χαρά μαζί, που ο Παναγιώτης τα είχε καταφέρει.
Πρώτη μέρα στο σχολείο: Αγωνία και πάλι, αν θα τα καταφέρει ο Παναγιώτης. Η Ελένη ήθελε να είναι ο γιος της ευτυχισμένος σ’ έναν κόσμο πολύ καταναγκαστικό. Μια βδομάδα μετά την εγγραφή του γιου της στο σχολείο, η Ελένη τηλεφώνησε στη δασκάλα και, πανικόβλητη, την ρώτησε αν ο Παναγιώτης τα είχε βάλει μαζί της, επειδή τον έστειλε στο σχολείο και αν θα έπρεπε να ανησυχεί γι’ αυτό.
Μια σχολική επίσκεψη στην Εθνική Πινακοθήκη επηρέασε τόσο πολύ τον Παναγιώτη, που καθόρισε την μετέπειτα ζωή του. Η επίσκεψη αφορούσε σε ένα αφιέρωμα στον Ντελακρουά. Μετά τον γυρισμό της τάξης στην αυλή του σχολείου ο μικρόσωμος και συνεσταλμένος Παναγιώτης, μακριά από τ’ άλλα παιδιά, έβγαλε ένα χαρτί από την τσάντα του κι άρχισε να σχεδιάζει κάποια ακανόνιστα σχήματα. Ο μεγάλος πίνακας του Ντελακρουά που είχε δει, με μια μητέρα να κρατά στην αγκαλιά το νεκρό παιδί της σημαδεύοντας με το ξίφος το στήθος της, τον είχε στιγματίσει. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο ζωγράφισε τη μητέρα του μ’ εκείνον αγκαλιά, χωρίς το ξίφος.
Τα χρόνια πέρασαν. Φοιτητής πια στην Ιατρική και μετέπειτα ειδικευμένος νεογνολόγος, αναρωτιέται πόσο επηρέασε η δυσκολία της γέννησής του αυτόν και την μητέρα του. Επέλεξε άραγε τυχαία τη Nεογνολογία ως ειδικότητα; Μα φυσικά όχι, αφού είχε ακούσει τόσες φορές την ιστορία της πρόωρης γέννησής του από το στόμα της μάνας του!
Να λοιπόν τώρα ο Παναγιώτης στην αίθουσα τοκετού, έτοιμος να υποδεχθεί το δικό του παιδί. Λίγη ώρα μετά κρατά στην αγκαλιά τον γιο του. Τι ευτυχία, ένας πατέρας να μπορεί να νιώσει τις πρώτες στιγμές του παιδιού του!
Την ιστορία συνέθεσαν οι Κάλλι Λάσκαρη, Γεωργία Γιαννιού, Σοφία Σπύρου, Περιστέρα Βουλγαράκη, Εύη Χατζηβαρνάβα, Βίβιαν Κομνηνού, Καμέλια Γκαβαρδίνα, Γεωργία Καούρα, Κατερίνα Τζωρτζακάκη. Μαζί μας ήταν και η μικρή Αναστασία.
Συντονίστρια του εργαστηρίου ήταν η ψυχολόγος και συγγραφέας, Κατερίνα Τζωρτζακάκη
Την επιμέλεια της ιστορίας έκανε η Γεωργία Γιαννιού
